Rejon Użhorodzki jest jednostką administracyjną wchodzącą w skład obwodu zakarpackiego Ukrainy. Został ustanowiony 25 stycznia 1946 r.
Rejon położony jest w południowo-zachodniej części Ukrainy, u podnóża południowych Karpat. Graniczy od strony południowej z Węgrami, a na zachodzie ze Słowacją. W strukturach administracyjnych Ukrainy sąsiaduje od strony południowo-wschodniej z rejonem Beregowo, od wschodu z rejonem Mukaczewo, a od północy z rejonem pereczyńskim. Do stolicy kraju Kijowa, z Użhorodu jest 785 km. Przez rejon użhorodzki przepływają trzy rzeki: Cisa, Latorica oraz Uż, a także kilkanaście bezimiennych strumieni i małych rzek.
Według badań archeologicznych, przeprowadzonych w ostatnim ćwierćwieczu powiat Użhorod w czasach prehistorycznych był gęsto zaludniony. Proces ten archeolodzy zaobserwowali począwszy od epoki kamienia do końca średniowiecza. Źródła historyczne opisują ten teren jako obszar o specjalnych właściwościach oraz o wyjątkowym, geopolitycznym znaczeniu.
Rejon ma powierzchnię 870 km², co stanowi 7 procent całkowitej powierzchni kraju. Liczy około 75 tysięcy mieszkańców. Na 1 km ² przypada 49,0 mieszkańców. Siedzibą władz rejonowych jest miasto Użhorod.
Na terenie powiatu znajduje się 1 miejska rada i 32 silskie rady, obejmujące w sumie 64 miejscowości.
Grunty rolne obejmują swym zasięgiem obszar 50, 7 ha, w tym: grunty orne - 30, 2 ha, wieloletnie nasadzenia - 3, 1 ha, łąki - 3, 7 tysięcy ha oraz pastwiska - 13, 7 ha.
Na terenie rejonu znajdują się słynne winnice z różnymi odmianami winorośli, z których produkowane są wysokiej jakości wina i koniaki. W dobrym stanie zachowały się piwnice z XVI w., w których przechowywano przez długie lata trunki. Na międzynarodowych wystawach i konkursach produkty pochodzące z Użhorodu były wielokrotnie nagradzane złotymi i srebrnymi medalami.
Walory przemysłowe powiatu to liczne złoża piasku, gliny, kamienia, mineralnej, słodkiej wody. Na obszarze znacząca jest także obecność źródeł termalnych oraz gazu ziemnego. Rejon słynie z produkcji i budowy maszyn, które stanowią ponad 85,0% całkowitej sprzedaży produktów przemysłowych. Wysokie wskaźniki odnotowuje branża drzewna. Stale wzrasta także udział w gospodarce przedsiębiorstw przemysłu wydobywczego. Rejon duże zyski czerpie ze sprzedaży gazu ziemnego oraz kamienia i żwiru.
Poprzez dogodne położenie geograficzne i posiadanie dużego potencjału w postaci zasobów przyrodniczych, rejon użhorodzki stawia na rozwój w branży turystycznej. Jej rozwój ma na celu stworzenie sieci małych, prywatnych hoteli i bazy zakwaterowania innych typów, jak również stopniowy rozwój infrastruktury okołohotelowej.
Na terenie powiatu znajdują się 22 ośrodki, w tym 3 sanatoria i ośrodki zdrowia z wodami termalnymi, 6 ośrodków turystycznych i rekreacyjnych oraz 2 ośrodki dla dzieci. W paśmie górskim "Plischke" znajduje się 8 hoteli z restauracyjnym kompleksem, 2 zabytkowe zamki i 7 organizacji turystycznych, które organizują wycieczki i zwiedzanie okolicy.
Miasto Użhorod położone jest na wysokości około 120 m n.p.m., u podnóża Karpat na rzece Uż (105 km w Ukrainie). Powierzchnia miasta stanowi 41.56 km ².
Najwyższy punkt w Użhorodzie – Góra Daybovetska ma 224 m wysokości. Łączna powierzchnia terenów zielonych liczy 574 ha, dodatkowo Użhorod otoczony jest przepięknymi lasami.
Rejon słynie z dwóch zabytkowych fortyfikacji zamkowych (sięgających XII i XIV w.), znajdujących w Serednye i Nevytsky.
W 1872 roku zbudowano pierwszą kolej z Chop do Użhorodu, w 1878 roku z Chop do Mukaczewa, a w 1894 r. - z Użhorodu do Rahova i z Użhorodu do Wielkiego Marszu.
29 października 1944 r. żołnierze z trzech korpusów (8., 138. i 237.) Frontu Ukraińskiego ostatecznie wyparli węgierskie jednostki. Tego samego dnia obszar został całkowicie wyzwolony spod okupacji hitlerowskiej.
Po odzyskaniu niepodległości przez Ukrainę, rejon Użhorodu aktywnie zaangażował się w budowę nowej demokracji i poprawy dobrosąsiedzkich stosunków z krajami Europy. Impulsem do przyspieszenia tych procesów było utworzenie w 1998 r. specjalnej strefy ekonomicznej "Zakarpacie", która zachęca zagranicznych inwestorów do lokowania kapitału w rozwój produkcji.